SILVIUS LEOPOLD WEIß (1686–1750) – śląski kompozytor i lutnista.

Jego ojcem był Johann Jacob (1662–1754), matką Anna Margaretha. Miał brata Sigismunda oraz siostrę Juliannę Margarethę. Cała rodzina muzykowała, nie tylko na lutni.

Silvius Leopold Weiß był żonaty, miał siedmioro dzieci, w tym syna Johanna Adolfa Faustinusa (1741–1814). Pierwsze lata życia spędził we Wrocławiu. Początkowo muzyki uczył go ojciec. Już w wieku 7 lat grał przed Leopoldem I Habsburgiem (1640–1705), o czym wspomina większość leksykonów i książek muzycznych z tego okresu.

W kwietniu 1706 roku wyjechał wraz z Karolem Filipem III Wittelsbachem na dwór jego brata – Jana Wilhelma Wittelsbacha (1658–1716) – gdzie Weiß wykonał Sonatę c-moll nr 7. Sonata ta uznawana jest za najwcześniejszy utwór Weißa, a poprzedzająca ją fantazja jest obecnie chyba najbardziej znaną kompozycją tego artysty. Po miesiącu muzyk wrócił do Wrocławia. W lipcu otrzymał zaproszenie od Karola III Filipa Wittelsbacha (1661–1742) na rejs prywatnym, specjalnie dla Karola Filipa zbudowanego, statkiem po Odrze na trasie Brzeg–Wrocław. W Brzegu istniała orkiestra Karola III Filipa. Bardzo możliwe, iż Weiß był jej członkiem kiedy jego ojciec i brat wyjechali do Innsbrucku (kiedy Karol został księciem Palatynatu po śmierci swojego brata Jana Wilhelma w 1716 roku.

Około 1708 roku Weiß poznał Aleksandra Benedykta Sobieskiego (1677–1714), który później objął go swoim artystycznym mecenatem i umożliwił mu wyjazd do Rzymu w 1708 lub 1710 roku, gdzie przybywał do śmierci Sobieskiego w 1714 roku. W stolicy Włoch związany był z teatrem Marii Kazimiery d’Arquien (1641–1716) współpracując z muzykami takimi jak Alessandro i Domenico Scarlatti czy Arcangelo Corelli, a także mecenasami sztuki np. kardynałem Pietro Ottobonim. Być może spotkał się również z Georgiem Friedrichem Händlem oraz lutnistą pracującym w straży papieskiej – Julienem Bloivinem.

Po powrocie z Rzymu Weiß miał problemy ze znalezieniem pracy. Krótki czas przebywał na dworze Karola III Filipa Wittelsbacha. Następnie w 1718 roku otrzymał posadę w drezdeńskiej kapeli Augusta II Mocnego, kierowanej przez Johanna Adolfa Hassego (1699–1783), w której pozostał do śmierci. Był w owym czasie najlepiej opłacanym muzykiem w zespole. Zabiegały o niego liczne zespoły działające przy dworach w całej Europie. Wcześniej, bo w 1716 roku odwiedził lutniczy warsztat Thomasa Edlingera w Pradze, co przyniosło efekt w postaci nowego modelu lutni 13-chórowej. W 1739 roku Weiß spotkał się z Johannem Sebastianem Bachem i odbyli tam słynny „pojedynek” na improwizowanie fantazji i fug, który nie wyłonił zdecydowanego zwycięzcy. Silvius Leopold Weiß pochowany został 19 października 1750 roku na Starym Cmentarzu Katolickim w Dreźnie.

Na twórczość Silviusa Leopolda Weißa składa się ponad 850 utworów, z czego większość to rękopisy (ponad 60) rozproszone po bibliotekach niemalże całego świata. Znacząca większość przeznaczona jest głównie na lutnię solo oraz różne składy kameralne. Największe zbiory utworów Weißa (w tym rękopisów) znajdują się w Londynie oraz Dreźnie. Biblioteka Jagiellońska posiada manuskrypty Menueta c-moll i Gigue a-moll. W polskich zbiorach znajduje się również dziesięć tabulatur rękopisów związanych z Opactwem Cysterskim w Krzeszowie, w których odnaleźć można utwory Weißa.