JAN MAKLAKIEWICZ – kompozytor, dyrygent, pedagog i krytyk muzyczny.

Początkowo muzyki uczył go ojciec. Pierwsze utwory skomponował jako trzynastolatek. W latach 1917–1918 uczył się w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, następnie w latach 1919–1922 był studentem Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W latach 1921–1925 studiował kompozycję w klasie Romana Statkowskiego w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, później – jako jeden z pierwszych polskich kompozytorów – studiował w École Normale de Musique w Paryżu.

W latach 20-lecia międzywojennego był profesorem harmonii w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, a w latach 1927–1929 uczył przedmiotów teoretycznych i dyrygował chórem w Konserwatorium Heleny Kijeńskiej-Dobkiewiczowej w Łodzi.

Przed wojną był także organistą i kierownikiem chóru w kościele Św. Krzyża w Warszawie, prowadził też szereg innych zespołów, m.in. chór Znicz Pracowników Gazowni Miejskiej, chór i orkiestrę fabryki zbrojeniowej przy Forcie Bema, chór młodzieży handlowej oraz chór Lira Akademickiego Koła Muzycznego na Uniwersytecie Warszawskim. Napisał setki recenzji muzycznych, był założycielem miesięcznika „Chór”.

Po wojnie został dyrektorem Państwowej Filharmonii w Krakowie, a następnie dyrektorem Orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie. Otrzymał również stanowisko profesora w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie; uczył kompozycji, instrumentacji i kontrapunktu. Był również dziekanem tej uczelni.

Pozostawił bogatą spuściznę twórczą: pieśni (solowe i chóralne), motety, msze, kantaty, symfonie i poematy symfoniczne, opery, balety, koncerty, utwory fortepianowe, organowe, kameralne, a także muzykę filmową i teatralną. W 1947 otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa. Pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w dziedzinie twórczości muzycznej oraz zasługi na polu upowszechnienia kultury muzycznej.