KRZYSZTOF KLABON (ur. ok. 1550 prawdopodobnie w Królewcu, zm. 1616 lub później) — kompozytor, lutnista i śpiewak.
Początkowo, jeszcze jako chłopiec, śpiewał na dworze Zygmunta Augusta. 6 stycznia 1565 został instrumentalistą, wykonując utwory lutniowe na uroczystościach dworskich. W 1576 został oficjalnie mianowany kierownikiem kapeli dworskiej, w 1596 zastąpił go na tym stanowisku sam Luca Marenzio. Ponownie piastował tę funkcję od 1598 do 1601 roku.
Musiał być jednym z najlepszych muzyków na dworze. Dwukrotnie wyjeżdżał z królem Zygmuntem III do Szwecji (w latach 1593–1594 oraz w roku 1598), śpiewał także z towarzyszeniem instrumentu na dwóch weselach Zygmunta III, na uroczystości z okazji zdobycia Smoleńska (1611), na weselu Jana Zamoyskiego z Gryzeldą Batorówną (1583). Ostatni zapisek dotyczący Klabona pochodzi z 31 października 1616 roku.
W całości w oryginalnej wersji zachował się tylko cykl 6 pieśni 4-głosowych do tekstu Stanisława Grochowskiego, zatytułowany Pieśni Kalliopy Slowienskiey. Ná teráznieysze, pod Byczyną, zwyćięstwo, opublikowany w Krakowie w 1588 roku przez Siebeneychera. Pieśni te, jak sama nazwa wskazuje, są dziełem okazjonalnym, opiewającym zwycięstwo Polaków nad wojskami arcyksięcia Maksymiliana Habsburga w bitwie pod Byczyną.
W tabulaturze łowickiej w intawolacji przetrwało również 5-głosowe Kyrie paschale. Z innych dzieł zachowały się tylko: jeden głos prawdopodobnie 5-głosowego Officium Sancta Maria oraz teksty wierszy Jana Kochanowskiego, do których muzykę napisał — i śpiewał, jednocześnie sobie akompaniując — Klabon (wydane w 1583 roku w Krakowie u Łazarza Andrysowica).