ANTONIO VIVALDI (1678–1742) urodził się w Wenecji. Gry na skrzypcach uczył się od ojca. W wieku 25 lat otrzymał święcenia kapłańskie. We wrześniu 1703 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach w sierocińcu dla dziewcząt Ospedale della Pietà, dla którego komponował do końca życia.

W 1705 roku został opublikowany jego pierwszy zbiór sonat na trzy instrumenty, a cztery lata później nowa seria sonat skrzypcowych. W 1713 roku Vivaldi napisał swoją pierwszą operę Ottone in villa. W roku 1718 udał się do Mantui, gdzie pozostał przez dwa lata, dyrygując muzyką świecką na dworze księcia Filipa. Po powrocie do Wenecji, w 1727 roku opublikował Il cimento dell’armonia e dell’inventione ze słynnym zbiorem Le quattro stagioni (Cztery pory roku). W ostatnich latach życia podróżował po Europie dyrygując wykonaniami swoich dzieł. W 1740 roku wyruszył do Wiednia, gdzie rok później zmarł.

Vivaldi niemal natychmiast po śmierci został zapomniany. Dopiero narastające zainteresowanie muzyką J.S. Bacha, który dokonał transkrypcji na klawesyn i organy szeregu koncertów skrzypcowych Vivaldiego, kazało zwrócić uwagę badaczy na kompozytora oryginałów. Stopniowo stawało się jasne, że Vivaldi to kompozytor, którego można porównywać z Händlem i z Bachem. Odkrycie w 1926 roku partytur 140 dzieł instrumentalnych, 29 kantat, 12 oper, trzech krótszych dramatów, jednego oratorium oraz wielu fragmentów różnych utworów, dało muzykologom impuls do poszukiwań dalszych dzieł w zbiorach w całej Europie. Nieznane dzieła Vivaldiego są odnajdywane do dziś.