ANDRZEJ KOSZEWSKI (26 lipca 1922 roku w Poznaniu – 17 lutego 2015) — wybitny kompozytor, pedagog i muzykolog, dzieciństwo i młodość spędził w  Poznaniu. W latach gimnazjalnych (1935–1939) śpiewał w słynnym Poznańskim Chórze Archikatedralnym, prowadzonym przez ks. dra Wacława Gieburowskiego.

Andrzej Koszewski już jako młody chłopiec miał szerokie i różnorodne zainteresowania. Pociągała go muzyka, ale także sztuki piękne; równolegle z pierwszymi próbami kompozytorskimi tworzył pierwsze prace malarskie. Dopiero po wojnie zdecydował się na podjęcie studiów muzycznych, w czym znaczną rolę odegrały lata spędzone w koncertującym w Polsce i za granicą Poznańskim Chórze Archikatedralnym. Andrzej Koszewski studiował muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim (1945–1950) pod kierunkiem prof. dra Adolfa Chybińskiego; teorię muzyki (1946–1948) i kompozycję (1948–1953) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, pod kierunkiem prof. Stefana B. Poradowskiego. Po ukończeniu studiów kompozytorskich był aspirantem w zakresie teorii i kompozycji w PWSM w Warszawie, w klasie prof. dra Tadeusza Szeligowskiego. W 1948 roku Andrzej Koszewski rozpoczął działalność pedagogiczną w szkolnictwie muzycznym. Od 1957 roku jest pedagogiem PWSM (obecnie Akademii Muzycznej) w Poznaniu, gdzie w 1965 roku otrzymał tytuł docenta, w 1978 roku profesora nadzwyczajnego, a w 1985 roku profesora zwyczajnego.

Andrzej Koszewski wykształcił odrębny i oryginalny styl kompozytorski, dzięki któremu jego utwory są nieomylnie rozpoznawalne. W jego twórczości chóralnej można wyróżnić cztery główne nurty: folklorystyczny, eksperymentalny, religijny i dziecięcy. Wszystkie one występują równolegle, w niektórych dziełach łącząc się nawet ze sobą, można jednak zaobserwować pewne zmiany kierunku zainteresowań kompozytora w różnych okresach jego działalności twórczej.

Przypadające na koniec lat czterdziestych i wczesne lata pięćdziesiąte XX wieku początki kariery kompozytorskiej Andrzeja Koszewskiego zostały zdominowane przez muzykę inspirowaną folklorem. W okresie tym kompozytor poszukiwał własnego języka twórczego i indywidualnych środków wyrazu. Obok utworów orkiestrowych, fortepianowych i kameralnych pojawiły się pierwsze kompozycje chóralne, z których największe znaczenie ma Suita kaszubska (1952). Z jednej strony były one kontynuacją estetyki chóralnej Stanisława Wiechowicza i śpiewaczej tradycji Wielkopolski, z drugiej zawierały wiele nowatorskich i świeżych pomysłów, zapowiadających dalszy, indywidualny rozwój stylu kompozytora.

Przełomowym dziełem była zbudowana na pięciodźwiękowej serii Muzyka fa-re-mi-do-si (1960), która zapoczątkowała okres eksperymentalny. Znajdują się w niej środki ekspresji typowe dla późniejszego języka kompozytorskiego Andrzeja Koszewskiego: współbrzmienia sekundowe i kwartowe, akordy powstające przez rozchodzenie się głosów od unisona, dalekie skoki (o septymę, oktawę i nonę), glissanda, równoległe przesunięcia pionów akordowych i przeciwległy ruch głosów (jednoczesny lub przemienny). W utworze tym kompozytor po raz pierwszy zastosował dla chóru fakturę instrumentalną, co jest cechą charakterystyczną jego dojrzałej twórczości. W konsekwencji zrezygnował z semantycznego tekstu, koncentrując się na walorach brzmieniowych sylab, które w póŸniejszych kompozycjach często pełnią rolę pierwszoplanową. W wielu utworach wykorzystuje barwę spółgłosek (głównie „l”, „m” i „n”) oraz sylab zbudowanych z ich udziałem, powtarzanych w  ruchu szesnastkowym lub jako tremolo, dodatkowo stosując takie środki jak mowa, szept i gwizd.

Muzyka sakralna była polem eksperymentów brzmieniowych kompozytora tylko częściowo. Stanowiła ona w jego twórczości kierunek bardziej zachowawczy, przeplatający się z powstającymi równolegle utworami awangardowymi. Jego pierwszą kompozycją religijną jest Zdrowaś królewno wyborna (1963). Ten stylizowany, nawiązujący do średniowiecznej wielogłosowości utwór powstał w okresie nasilonych eksperymentów brzmieniowych i fakturalnych, równolegle z awangardową kompozycją La espero (1963), napisaną do słów Ludwika Zamenhofa w języku esperanto. Późniejsze utwory sakralne Andrzeja Koszewskiego to Trzy kolędy (1971/75) i Angelus Domini (1981) oraz kompozycje powstałe w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku, kiedy to muzyka religijna zdominowała jego twórczość. W okresie tym powstały między innymi: Canti sacri (1989/91), Trittico di messa (1992), Carmina sacrata (1992/94), Non sum dignus (1996), Missa „Gaude Mater” (1998) i Pater noster (1999). Są wśród nich dwa cykle mszalne: Trittico di messa, będące krótką mszą bez Gloria i Credo oraz sześcioczęściowa Missa „Gaude Mater”, dedykowana Międzynarodowemu Festiwalowi Muzyki Sakralnej „Gaude Mater” w Częstochowie.

W swym dorobku Andrzej Koszewski ma także prace z zakresu muzykologii, m.in.dotyczące twórczości Fryderyka Chopina oraz wybitnych muzyków polskich i wybranych dzieł muzyki współczesnej. W 1958 opracował pierwszy polski podręcznik do nauki improwizacji fortepianowej. Wykształcił 27 teoretyków i kompozytorów — laureatów konkursów kompozytorskich.
Otrzymał wiele wyróżnień: Nagrodę Premiera za twórczość dla dzieci i młodzieży (1982), szereg Nagród Ministerstwa Kultury i Sztuki II i I stopnia, Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1986), tytuł ) „Zasłużonego Nauczyciela Polski Ludowej” (1987), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1986), Medal za wybitne zasługi dla rozwoju Akademii Muzycznej im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu (1990), oraz Nagrodę Marszałka Województwa Wielkopolskiego za całokształt dorobku twórczego (2001).