WIKTOR KAŻYŃSKI (1812–1867) — syn Macieja (śpiewaka i artysty dramatycznego, właściciela i dyrektora teatru wileńskiego) i Anny z Koczyków. Był kompozytorem i publicystą muzycznym. Ukończył uniwersytet w Wilnie, w latach 1837–39 był być może uczniem Elsnera. Następnie pracował jako pierwszy skrzypek teatru oraz organista katedry św. Jana, był również kapelmistrzem operowym w zespole Szmidkoffa. W 1842 roku udał się do Petersburga, zaś w 1844 odbył podróż po Niemczech w charakterze sekretarza wysokiego urzędnika carskiego, kompozytora-amatora Aleksego Lwowa. Od 1845 roku objął funkcję kapelmistrza teatrów cesarskich w Petersburgu.

Komponował pieśni, kantaty, utwory dramatyczne (Antoni i Antosia, 1840), opery (Dom lodowy, 1845 i Les pages du duc de Vendôme, 1846), melodramaty, utwory fortepianowe (Polonez koncertowy, fantazje, marsze, mazurki, nokturny, polki, polonezy, rêveries, romanse, walce, barkarola, scherzo, tarantella), utwory orkiestrowe (3 symfonie, uwertury, tańce) i kameralne (Nokturn na wiolonczelę, Duet na skrzypce i fortepian, Romans rosyjski na wiolonczelę i fortepian).

Napisał książki: Historia opery włoskiej (Petersburg 1851) i Notatki z podróży muzykalnej po Niemczech odbytéj w roku 1844. Dla repertuaru wileńskiego tłumaczył niektóre dramaty z francuskiego, był również autorem licznych artykułów.