WŁADYSŁAW LUDWIK ANCZYC (ur. 12 grudnia 1823 w Wilnie, zm. 28 lipca 1883 w Krakowie) — poeta, pisarz, współzałożyciel i pierwszy redaktor tygodnika „Wędrowiec”, właściciel drukarni w Krakowie.

Od 1826 roku mieszkał w Krakowie, gdzie uczył się w Gimnazjum św. Anny. W 1841 roku zdał maturę i rozpoczął studia w dziedzinie farmacji. W 1846 roku wziął udział w rewolucji krakowskiej, w wyniku czego został uwięziony na przeszło rok. Ukończył studia w 1847 roku i przez dwa lata pracował jako adiunkt przy Katedrze Chemii i Farmacji uniwersytetu w Krakowie. W tym czasie debiutował jako poeta patriotycznymi wierszami; dramatopisarskim debiutem była jednoaktowa komedia Biurokracja, czyli młockarnia wiedeńska, której premiera odbyła się w Krakowie w 1848 roku. W latach 1850. Anczyc stał się popularny dzięki obrazkom ludowym: Chłopi arystokraci, Łobzowianie, Flisacy, Błażek opętany.

W latach 1858–1867 Anczyc przebywał w Warszawie. Pracował jako dziennikarz, był sekretarzem i członkiem redakcji „Tygodnika Ilustrowanego”, redagował także „Kmiotka”, pisując w nim pod pseudonimem Kazimierz Góralczyk. Pod tym pseudonimem opublikował również szereg książek dla ludu. W latach sześćdziesiątych był członkiem redakcji „Wędrowca”, współredagował „Przyjaciela Dzieci”. Współpracował również z Samuelem Orgelbrandem przy redagowaniu Encyklopedii powszechnej.

W czasie powstania styczniowego Władysław Ludwik Anczyc napisał cykl wierszy pt. Pieśni zbudzonych, z których jeden — Pieśń strzelców — stał się sławny i zapewnił autorowi trwałe miejsce w historii polskiej pieśni patriotycznej.

W 1867 roku pisarz powrócił na stałe do Krakowa. Współredagował „Przewodnik Ekonomiczny” (1870–1871), wydawał „Przegląd Krytyczny” (1875–1877). Do spółki z Gebethnerem i Wolffem zakupił w 1875 roku drukarnię, którą przekształcił w nowoczesny zakład drukarski. Pod nazwą „W.L. Anczyc i spółka” drukarnia pozostawała w rękach rodziny do chwili upaństwowienia w 1949 roku. Anczyc należał do Towarzystwa Przyjaciół Oświaty Ludowej i do zarządu Towarzystwa Tatrzańskiego oraz komitetu redakcyjnego „Pamiętnika Tatrzańskiego”. Oprócz książek dla ludu tworzył również dla sceny krakowskiej. Wielki i trwały sukces odniosło wówczas ludowe widowisko historyczne Kościuszko pod Racławicami — było wystawiane w Krakowie przez dziesięciolecia i wielokrotnie publikowane.