MARIA WIEMAN (28 lutego 1911 – 1 października 1993) – pedagog, absolwentka słynnej w okresie dwudziestolecia międzywojennego Szkoły Rytmiki i Tańca Artystycznego Janiny Mieczyńskiej w Warszawie.
Początki pracy zawodowej Marii Wieman sięgają 1930 roku. W latach 1930–39 uczyła w warszawskim Seminarium dla Wychowawczyń Przedszkoli Leokadii Turzańskiej przy ul. Chmielnej 10, w Szkole Koedukacyjnej Stanisławy Lipińskiej (ul. Trębacka 4 m. 12), w Prywatnej Szkole Powszechnej III stopnia i Przedszkolu Miry Lurie-Szolcowej dla dzieci żydowskich (ul. Leszno 29) oraz w Szkole i Przedszkolu Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Prowadziła zajęcia w ogrodach jordanowskich, na obozach wypoczynkowo-sportowych Ligi Morskiej i Kolonialnej Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego oraz w placówkach Przysposobienia Wojskowego Kobiet (PWK).
Po II wojnie światowej poświęciła się kształceniu nowych kadr nauczycielek przedszkoli, szkół i świetlic. Powstało określenie „wiemanka” jako symbol wybitnych wartości i umiejętności nauczycielki przedszkolnej.
Przez 45 lat Maria Wieman opracowywała podręczniki, pisała artykuły, przygotowywała filmy oświatowe, płyty i pomoce naukowe dla nauczycieli. Zdobyła rozgłos twórczością radiową jako autorka wszystkich nadawanych na antenie Polskiego Radia w latach 1949–1973 Audycji Umuzykalniających dla Przedszkoli.
Zaproszona przez Aleksandra Zelwerowicza do prowadzenia rytmiki w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, przez 23 lata (1948–1971) umuzykalniała tam plejadę późniejszych gwiazd polskiej estrady, teatru i filmu. Na międzynarodowych kongresach poświęconych wychowaniu muzycznemu dzieci pełniła rolę ambasadora polskiej pedagogiki przedszkolnej.
Maria Wieman była laureatką krajowych i międzynarodowych nagród i wyróżnień: Prix Japon w Osace (1966), Złotego Mikrofonu (1972), Nagrody im. Alfreda Jurzykowskiego (1973), Odznaki Przyjaciela Dzieci (1974). Otrzymała Złotą Odznakę ISME (1991) oraz Nagrodę m.st. Warszawy (1990).
