FELIKS NOWOWIEJSKI (7.02.1877, Wartembork [Barczewo] — 18.01.1946, Poznań) był piątym dzieckiem Franci­szka i Katarzyny. W latach 1887–1893 uczęszczał do szkoły w Świętej Lipce, gdzie — oprócz innych przedmiotów — nauczano muzyki. Pobierał tam lekcje śpiewu, gry na skrzypcach, fortepianie i organach oraz teorii muzyki. Grał również na waltorni i wiolonczeli. W 1893 roku Nowowiejscy przeprowadzili się z Barczewa do Olsztyna, gdzie Feliks zaciągnął się do orkiestry wojskowej. Sporo już wówczas komponował i jego twórczość stawała się coraz bardziej popu­larna. W 1898 roku wyjechał do Berlina, gdzie od 1 kwietnia studiował przez kilka miesięcy w Konserwatorium Sterna, a 1 października objął posadę organisty w kościele św. Jakuba w Olsztynie. Na początku 1900 roku Nowowiejski udał się na studia uzu­pełniające do Ratyzbony, gdzie pobierał naukę przez cztery miesiące, po czym studiował w berlińskiej Szkole Mistrzów, którą ukończył w 1906 roku. Pozostał jeszcze kilka lat w Berlinie, prowadząc działalność koncertową i kompozytorską.

We wrześœniu 1909 roku został dyrektorem Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, prowadził również działalnośœć pedagogiczną. W tym samym roku ożenił się z pianistką Elżbietą Mironow-Mirocką. W czasie wojny 1914–18 Nowo­wiejski — zatrzymany najpierw przymusowo w Świnoujœściu — schronił się przed frontem w orkiestrze berlińskiej. W 1919 roku przyjechał na stałe do Poznania. Już w następnym roku pracował w Chórze Narodowym i w Konserwa­torium — prowadził klasę organów oraz szkolną orkiestrę. W 1927 roku zrezygnował całkowicie z pracy pedagogicznej, poświęcając się wyłącznie twórczości i koncertom. Po wybuchu II wojny światowej ukrywał się w Krakowie. Niestety, już w następnym roku udar mózgu uniemożliwił kompozytorowi dalszą pracę. Po wojnie, niedługo po powrocie do Poznania, Feliks Nowowiejski zmarł. Został pochowany w grobach zasłużonych na tzw. Wielkopolskiej Skałce w koście­le św. Wojciecha.

Najważniejsze dzieła kompozytora to oratoria (Quo vadis, Powrót syna marnotrawnego, Znalezienie św. Krzyża), 5 symfonii, poematy symfoniczne (Beatrice, Nina, Ellenai), uwertury, koncerty: fortepianowy i wiolonczelowy, 9 oper (wśród nich Legenda Bałtyku), poza tym wiele utworów kameralnych, pieśni chóralnych i solowych, twórczość reli­gijna (msze, offertoria, pieśni).